Teknik Olarak Yeniden-Üretilebilirlik Çağında Sanat Yapıtı/ Walter BENJAMİN
Zeplin Düşünce, 2015
Boş bir sayfaya birçok alıntılar yaptım. Kitap 60 sayfa olduğu için bu alıntılar kitabı da özetliyor olacak. Bu nedenle az alıntı yapacağım.
Sanatın gelişimini anlatıyor. Sinema ile birlikte yeniden-üretebilirlik üzerinde duruyor. İnsan toplumlarının üzerinde algı biçimlerinin değişimini izliyor. Bu biçimlenmede tarih de rol alıyor. Yeniden-üretim araçlarının neden olduğu algı, farklı olanda bile benzerlik ortaya çıkarır. Gerçeklik üretilir ve sunulur.
En eski sanat yapıtları, büyü ve dinsel törenlerde kullanılmak üzere yapılmış. Mağaralara yapılan geyik resimleri de büyüsel araçlar.
Doğaya hakim olmak isteyen insan, doğayla insanlık arasına da etkileşim aracı koyar. Yazar daha çok sinema üzerinde durur ve açıklamalar yapar. Diğer sanat dallarının önüne geçen gerçekçi ya da gerçeğe en yakın olan ve kitlesel olarak aynı anda izlenen bir sanattır. Bir düş.
Yazar için söyledikleri de çok ilginç. “Bir okuyucu her an bir yazar olmaya hazırdır.”
İki alıntı yapacağım.
Bir: “Barlarımız ve şehir sokaklarımız, bürolarımız ve mobilyalı odalarımız, tren istasyonlarımız ve fabrikalarımız durmaksızın etrafımızı sarar gibiydi. Sonra sinema ortaya çıktı ve bu hapishane-dünyayı kaşla göz arasında dinamitle patlatıverdi…” Biz de maceradan maceraya koştuk.
Binaların insan üzerine etkileri üzerine de değinmiş. Mimari yapı bir süre sonra alışkanlıklar aracılığıyla işlev ve kavranış şekillenmiş.
Dikkatimi çeken bir başka şey de bireylerin kendilerini ifade etme şansına sahip olması durumu üzerine. Evet ifade edebilirmiş ama ‘katiyen haklarını vermez’miş.
Sonuç savaşa geliyor. Ve ben de son alıntıyla bitiriyorum.
“Emperyalist savaş, teknolojinin isyanıdır; doğal maddesi toplum onu yadsımış olduğundan, “insan maddesi” olarak geri ödeme talep eder.”
Sanattan yola çıkılıyor ve dünyanın haritası çiziliyor.
Bir yanıt bırakın