GÜNLÜKLER -5-
Kentlerimizi yaratmak için yücelttik önce ilk hizmet verenleri, sonra sanayiyi, ardından kendimizin kendimiz için yaptığı kendimize verdiğimiz hizmetleri. Şimdi robotların hizmetine girmeye gönüllü adaylarız. Yeni patronlarımız.
Bir fabrikanın paydos düdüğünü… Bir hasat sonunu… Bir iş çıkışını… Bir molayı… Bir düşüşü bekler, birbirimizin… Savaş sonrası barışı… Kapitalizm sonrasını… Yeni bir devrimi öyle ki kapitalizme eklenmeyecek olanı… Her buluşu kendi çıkarlarına kullanan çıkarcı gruplarının yenilgisini… Bekler… Aşk bekler. Aşk geceyi bekler. Karanlıkta yüzümüzü saklar korkuyla güvenli kollarımıza bırakırız, yeni bir günün doğacağı umuduyla. Umut kime? Kimi bekler? Sen, ben ve biz?.. Keşke aşk şarkıları söylemek zorunda kalmasaydım, yüreğini yumuşatmak, korkularını yenmesi için. Keşke aşk mektupları yazmasaydım. Onu benim yücelttiğimi düşünüyorsa beni anlamıyor demektir. Ya da ben onu, hatta ben kendimi bile anlamıyorum. Zamanla öğreneceğiz, kucakladığımız her yeni günle bunu göreceğiz.
Bilinen bilinmeyenler, bildiğimizi bilmediklerimiz. Doğa gibi, kendi doğamız gibi, onun bizim benim doğam gibi bilip de bilmezden geldiklerimiz. Birbirimizi olduğu gibi kendimizi de hiç dinlemedik. Tartışmaktan her zaman kaçtık, kendimizden bile sakladığımız gerçek yüzümüzden kaçtık.
Bahçemizin etrafını saran binalar önce arıların bahçemizi terk etmesine neden oldu. Sonra kuşlar terk etti. Eskiden olduğu kadar kuş sesleri işitilmiyor. Belki de korkuyla bekliyorlar, bildikleri sonu. Bizim de bildiğimiz ama bilmediğimiz. Kimseye seni seviyorum demeyeceğim. Aramızda sevgiyi geliştirecek büyütecek kadar sevmedik birbirimizi. Kendimizden korktuk, birbirimizden ve değişimden… Ama aşk vardı. Çünkü aşk kördür. Birlikte olmayışımız, değiştiğimizi hayal etmemize hatta daha da ileri gidip tahayyül etmemize… Dünyayı yaşanılır kılacağımız inancını diri tuttu.
Yaşarken terk edeceğiz sanki. Efsaneler gibi gün yüzüne çıkarılmasına izin verilmeyen öyküler gün ışığına kavuştuğunda.
Bir yanıt bırakın